Lección 2: Alfabeto alemán

Ola, acabo de comezar a aprender alemán. En realidade, soubeno nos primeiros 6 anos da miña vida, pero cando volvín a Turquía, quedou como un recordo que foi esquecido por neglixencia. Hoxe en día, despois de exactamente 21 anos, estou empezando a aprender de novo esta lingua. Actualmente, o meu coñecemento desta lingua está no punto cero e estou a partir do alfabeto que me deches. Moitas grazas polo teu esforzo...

Se queres, bótalle un ollo aquí. (Primeiro fai clic nunha carta e le o que aparece, despois o home corre cara á dereita, etc.)
https://193.171.252.18/www.kidsweb.at/Buchstabengeschichte/index.htm

Estou comezando o alemán xa.site en internet foi a nosa oportunidade de atoparnos. Non podería pasar sen enviarme unha mensaxe.

Son regras moito máis sinxelas que o inglés. Moitas letras lense como en turco. diferentes:

ä – lese como a letra aberta e. É semellante á letra e que coñecemos, é necesario abrir máis a boca para pronunciala correctamente.
c – non se usa xeralmente só, pero se o é, úsase como k, como en inglés; ou ler como -ts-.
e – ler pechado. Noutras palabras, lese entre a letra e e a letra i tal e como a coñecemos. Pronúnciase como a letra ı na última sílaba.
h – pronúnciase ao comezo da palabra como en turco. Se está no medio ou ao final da palabra, pronúnciase como ğ.
j – le sempre como y.
l - sempre pronunciado como l delgado. É dicir, como a l da palabra lámpada. Nunca se le groso como na palabra kalas.
q - sempre le como ku.
r – a maioría dos alemáns pronuncian r de forma gutural, semellante a ğ. Pero tamén hai quen o le premendo como en turco, como fai a banda de Rammstein nas súas cancións. (wer zu lebzeit gut auf erden, wird nach dem tod ein obstacle werden.) (ver obstáculo)
s – se está ao comezo da palabra e vai seguida dunha consoante, lese como ş. En caso contrario, sempre se le como z.
Léase como ß – s.
v – adoita lerse como f. (pode haber excepcións, como a palabra novembro*)
w – le sempre como v.
x – pronúnciase como s ao comezo da palabra e como -ks- no medio e ao final da palabra.
y – adoita atoparse entre dúas consoantes e pronúnciase como ü. se non, lese como y.
Léase como z – ts. (a palabra zornig pronúnciase tsoğnig)

tamén;

Pronúnciase como äu – oy. (enttäuschen - enttoyşın)
Pronúnciase como eu – oy. (kreuz – kroyz, kğoyz)
ch – se hai unha vogal baixa antes ou ao comezo dunha palabra, lese entre ş e h; Se hai unha vogal baixa antes dela, pronúnciase como a letra h, que se di a partir da voz gutural.
Pronúnciase como ei – ay.
ie – pronúnciase como un i longo. (ziege - tsiige)
Pronúnciase como sch – ş.
Pronúnciase como ss – s.
Pronúnciase como ck – k. (bock - merda (significa cabra))
Pronúnciase como tsch – ç.
er - se está ao final da palabra, a maioría dos alemáns leno como ag. Lelo canto antes non é un erro fatal, pero aínda así hai que evitalo. Se non está ao final da palabra, lese tan dobrado como na regra normal de lectura r.
ción: Lese como “tsyon”. (nacional)

danke schön

Por exemplo, hai moitas diferenzas entre dialectos e dialectos en turco, e estou seguro de que hai as mesmas cousas en Alemaña. Acento bávaro, acento zart, acento zurt, polo que o acento que nos estás ensinando agora é algo así como o dialecto de Istambul en turco turco, é dicir, calquera que sexa o acento ou o dialecto que falan as persoas máis cultas de Alemaña. preguntábame por iso

Nazire, despois de cada resposta non podo agradecerche pero grazas por todos
grazas
Seguimentos

Ola, descubrín este sitio recentemente. Grazas a todos os que contribuíron, explicouse todo con moita claridade. Sempre entrarei a partir de agora.